Mijn collega Jos en ik zijn onderweg naar Roosendaal om Miet te ontmoeten. Miet is een oude vrouw die in haar Roosendaalse dialect graag vertelt over haar leven. Een reis van een uur om de verhalen van een oude vrouw aan te horen. Waarom reis ik niet een uur de andere kant op om naar mijn opa’s verhalen te luisteren? In zijn geval in het Deventers. De reden is dat er duizenden mensen zijn zoals mijn opa, maar dat Miet uniek is. Want Miet is geen gewone vrouw, maar een verzameling van kasten en zij spreekt wanneer je haar deurtjes opent.
Tekst loopt door onder foto.
Het personage Miet is een oude vrouw die van bijna alles in haar leven afstand heeft moeten doen en nu in een verzorgingstehuis woont. Zoals zoveel ouderen is zij de controle over haar eigen leven kwijt. Er wordt voor haar bepaald wanneer zij eet, wanneer zij zich aankleedt en wanneer zij naar bed gaat. Gelukkig heeft zij nog wel haar vertrouwde Roosendaalse dialect, want daarmee pakt zij een beetje van de controle terug. Het Roosendaals is haar vertrouwde anker, maar ook een medicijn wanneer zij zich eenzaam voelt en zelfs een wapen om personeel of bewoners mee buiten te sluiten wanneer ze boos is.
De tien korte verhalen van Miet zijn afwisselend treurig, nostalgisch en grappig, maar bovenal herkenbaar. Bij het luisteren naar Miet denk ik regelmatig aan mijn opa die – net als Miet – in een verzorgingstehuis woont. Ook bij hem in huis wordt geroddeld, ook hij slikt elke dag een handvol medicijnen en veel te vaak overlijdt er een bewoner. Mijn opa heb ik nooit gehoord over een nieuwe relatie en blauwe pilletjes, maar misschien is hij minder openhartig dan Miet…
Tekst loopt door onder foto.
Miet heeft alleen nog haar verhalen en haar dialect. Wanneer mijn opa voor de twintigste keer hetzelfde verhaal vertelt, vind ik dat grappig of irritant – dat ligt aan mijn bui. Mijn moeder zegt al jaren dat ik meer geduld moet hebben met mijn opa, en ik begrijp nu waarom zij dat zegt. De vrouw van mijn opa is dood, hij kan niet meer fietsen en alles wordt voor hem bepaald. Zijn verhalen, liedjes en dialect zijn nog de enige dingen waar hij controle over heeft. Miet is zoveel meer dan een verzameling klankkasten die vermaakt en verwondert. De installatie raakt aan de maatschappelijke kwestie van de duizenden ouderen in verzorgingstehuizen wier identiteit is gereduceerd tot hun taal en verhalen. Laat in ieder geval daar dan ruimte voor zijn. Met een stukje meer geduld in mij bel ik mijn opa om een afspraak te maken.
Bezoek voor meer informatie over 'Miet' de website van Stichting Laudio.
