’nen Echten deûgniet
Koos was ’ne goeie peer, mer ok ’n bietje ’nen deûgniet, want hij hield wel van ’n goeie grap op z’ne tèèd! Op ’nen dag, toen-tie in z’n vurtùntje òn’t schoefele was, kwaam-t’r ’nen deftige kwaast nòr ’m toe geloôpe en zeej: ‘Dag mijnheer, kunt u mij vertellen hoe ik in de Kasteellaan kom? Ik moet op nummer elf zijn, want daar heb ik een afspraak, en ik ben in deze stad helaas niet bekend en ik ben te voet. Men had mij de weg al gewezen, maar ik weet het niet meer!’
Koos keek de meens, die strak in’t pak zaat en ’nen hóéd ophai, van onder tot boove aon, kneep efkes z’n oôge tot splitjes dicht, dòcht effe nao en wees toen meej ’ne wijen boog theatraol nòr links. ‘M’neêr, gij moet in elk geval dieje kaant op! Ziede gunderwijd diejen heêle groôten boôm te staon? Daor moete gij nòr rechts gaon, want dè’s de Burgemister Verwielstraot, en die moete gij hillemaol afloôpe tòddè ge niemer verder kant! Want daor ies ’ne sporsloôt en daor kande niemer verder. Duus daor niej ooversteeke, mer nòr rechts loôpe! Dan moete gij die heêle straot – dè’s de Flores Vijflaon – hillemaol deur tòddè ge òn de rechterkaant ’n groôte school ziet staon. Mer die ies niemer in gebruik, m’neêr. Daor moete wir nòr rechts. Begrepte dè, m’neêr?’
De meens knikte. ‘Ik begrijp het. Dus daar moet ik weer rechtsaf?’
Koos kneep z’n oôge nog iets verder dicht en grinnikte vergenoegzaom. ‘Moôi zoo! Dan lôpte ok die straot – dè’s de Van Aassendelftstraot – ok wir hillemaol uit, mer nie hillemaol, war, m’neêr! Want es gij òn de rechterkaant ’t ziekenhuis vurbij zet – des echt ’n heêl erg groôt gebouw – dan gòdde daor ok wir nòr rechts! Dan zijde in de Kesteêllaon, mer die moete dan net zover durloôpe tòddè ge ’n heêl lange rij heêle groôte boôme ziet staon, begrepte? En dan moete bij d’n irsten boôm d’n dam op loôpe, en dè’s dan nummer elf van de Kesteêllaon. Begrepte’t, m’neêr?’
D’n deftige meens naam hòflijk z’nen hóéd aaf, bedaankte Koose onverwacht meej ’ne fermen handdruk en líép toen van ’m vandaon. ‘Succes, war!’ ríép Koos ’m nog nao. ‘Ik hoop dè ge’t kant vijne!’
De meens staak nog effe z’n haand op, wèùfde en zetten ’r de gang in. Koos keek ’m meej ’nen onderdrukte laach nao en ging wir dur meej schoefele.
’n Half uur laoter zaag-ie diejen deftige kèèrel wir òn koome loôpe. Mer deeze keêr schoorvóétend. ‘Dag mijnheer,’ zi de meens, ‘ik denk dat ik verkeerd gelopen ben, want nu ben ik alweer voor de tweede keer hier bij u terechtgekomen!’
Koos krabde kwaasi verwonderd op z’ne kòp en zette z’n schoefel teege de vurgeevel. ‘Mer m’neêr tòch, bij wie moeste gij dan zijn?’
De meens grabbelde gefrustreerd ’n envelòp ùt z’n colbèèr, foocuste z’n oôgen fronsend op ’t ittiket en laas mompelend, bekaant nie verstònbaor: ‘De heer K. de Folter. Het gaat om een verzekeringsadvies aan huis!’
Koos onderdrukte ’ne laach en sloeg de meens hartelijk teege z’nen boovenèèrm, wòrdur de envelòp op de stoep víél, tusse ’nen berg omgeschoefelde vioole. ‘Mer m’neêr, dan zedde gij tòch nog op ’t goei adres terèèchtegekoome,’ zi Koos, ‘want dè zij ik! Ik hiet Koos de Folter, wòr gij moest zijn, want ik wôn hier op nummer elf! Mijn excuuses, mer dòrstraks waar ik nog nie klaor meej ’t schoefele, begrepte!? Kom binne, m’neêr!’
Meej ’n grotesk gebaor goôide Koos de vurdeur oopen en zeej: ‘Luuste daolijk ’n tas kòffie? Want dan gòi ik ’m irst vur oe zette!’
Terwèèl dè-tie’m vurging, zaag-ie niemer dè dieje meens z’ne kòp bekaant ontplofte en dè-tie binnesmonds ’ne ‘Gòdverdondejuu!’ vloekte. Mer ’t wier ondaanks alles tòch nog ’n heêl gòdsvruchtig gesprek meej ’nen heêle goeien afloôp – vur allebaai de pertije!
Kees van Spijk
In de dialecten van Drunen en Waalwijk,
in de Langstraatspelling gezet door Yoïn van Spijk.
